We zijn pas 50.

Ik heb net een kaart bij vrienden wezen brengen. Op de voorkant een foto van een mooie bloem en verder alleen het woord "Sterkte". Binnenin heeft mijn vrouw een stukje geschreven.
De kaart is voor A. en zijn gezin.
Ik doe dat zelden, iemand een kaart sturen, maar na het mailtje van A's vrouw vanmorgen en het feit dat zij wel heel erg veel kaarten en kaartjes rondstuurt, vond ik dat ik dit moest doen.

A. ligt in het ziekenhuis en zal mogelijk nog verplaatst moeten worden naar een geavanceerder ziekenhuis, omdat het helemaal niet goed gaat.
Ik ken A. al vanaf de kleuterschool. Hij is maar 16 dagen jonger dan mij. Samen hebben we de lagere school doorlopen en ook zaten we op dezelfde middelbare school. We zaten op dezelfde sportvereniging en vaak ook in hetzelfde team. We zijn nu allebei 50 jaar.
De laatste keer dat we elkaar gesproken hebben, was op de verjaardag van onze oudste zoon. A. en zijn vrouw kwamen onverwacht, wat later op de avond, samen langs. Het ging niet goed met hem, toen al niet. Hij liet zich zelfs ontvallen dat hij eigenlijk geen zin meer in het leven had.

Dat verbaasde mij niet, maar het kwam wel hard aan.
A. heeft rond zijn 25e te horen gekregen dat hij manisch depressief is. Dat noemt men ook wel een bipolaire stoornis. Hij was tot dan toe politieagent, maar dat kon dus niet meer. Sinds die tijd zit hij thuis of in een inrichting. Hij heeft zich namelijk heel vaak in een psychiatrische instelling laten opnemen, soms voor een hele lange tijd.
En nu is hij ziek. Hij heeft erge koorts en wordt in leven gehouden met infuus en wat al niet meer nodig is. Voor zover de mail berichtte, lijkt hij in een licht coma te liggen, want reageren op de omgeving doet hij vrijwel niet meer.

Ik kon geen "Beterschap" kaart kopen. In dit geval moest het "Sterkte" zijn.

Gewoon lekker doorrijden tijdens voetbal

Gistermiddag hadden wij een afspraak bij onze vrienden in Sassenheim. Hij is pedicure en zij schoonheidsspecialiste. Wij hadden een afspraak voor een volledige voetbehandeling, knippen, massage en ikzelf ook nog een Detox behandeling.
Die afspraak was al weken tevoren gemaakt en daar wij geen tot zeer weinig interesse hebben in voetbal was het dus puur toeval dat wij gistermiddag, tijdens de WK wedstrijd Nederland - Japan, ons op weg begaven naar Sassenheim.
Het was stil op de weg, niet een beetje stil, maar echt heel erg stil.
Ik heb dus maar even een filmpje geschoten van dit zeldzame voorval.

De A4 tussen Delft en Leiden op zaterdagmiddag 19 juni 2010.
Het filmpje is hier te vinden.

Een onvergetelijke ervaring

Ik moest er even van bekomen, vandaar dat ik nu pas blog over mijn ervaringen van het vorige weekend.
Ik ben meegeweest met het KRO Memories team naar Corsica om daar mijn jeugdliefde/vriendin te ontmoeten.
Ik ga hier natuurlijk niet alles verklappen. Het is allemaal te zien op 16 augustus aanstaande.
We vlogen op zaterdag 29 mei van Schiphol naar Nice, alwaar we na een lunch aan boord gingen van een Ferry naar Corsica. Aan boord werden de eerste TV opnamen gemaakt. De aankomst op het eiland was bijna sprookjesachtig. Terwijl de Ferry de laatste meters voer ging de zon onder aan een wolkloze hemel.
Na een autorit van nog eens 2 uur kwamen we aan in Tizarro, een havenplaatsje met een klein haventje, een twintigtal huizen en een hotel aan een schitterende baai.

Op zondag werd eerst Greet herenigd met haar vriendje van vroeger. Dat gebeurde in Sartene op de markt. Later in de middag werd ook Nelly herenigd met haar ex-man. Intussen moest ik me maar zien te vermaken. Pas tegen de avond moest ik met een cameraman, geluidsman en regisseuse mee. Ik moest voor de maandagochtend een vissersboot regelen, zodat ik zou kunnen gaan vissen.
Na een ongelukkige struikelpartij lukte dat uiteindelijk toch en dus was de afspraak dat ik de volgende morgen tussen 6 en half 7 aan boord zou gaan op een Zodiac.
Omdat ik zo vroeg uit de veren moest op maandag, heb ik het zondagavond niet te laat gemaakt.

Op maandag dus heel vroeg wakker en een beetje ontbijten met de cameraploeg.
Om mooie plaatjes te maken een paar keer aan boord stappen en weer terug op de kade en uiteindelijk toch met de boot de haven uit. Nu had het behoorlijk gewaaid in de voorgaande dagen en ook die maandag stond er nogal veel wind dus echt ver zee op was niet mogelijk. We hebben wel echt gevist, maar dan wel nog in de beschutting van de baai. Intussen een leuk gesprek gehad met Jean-Pierre, de vriendelijke Corsicaanse visser. Ik kan alleen maar hopen dat hij me ook echt verstaan heeft. Natuurlijk hebben we niets gevangen en dat was dus ook de boodschap die ik mocht overbrengen aan Anita Witzier, die ons stond op te wachten bij terugkomst in de haven.
Dan zou zij wel zorgen voor verse vis, was het antwoord.

Later die ochtend werd inderdaad heel verse vis aangeleverd en mocht ik onder toezicht van de camera laten zien dat ik wel een visje kon schoonmaken en ontschubben. Dat laatste was wel hilarisch met de wind die toch redelijk hard was. Alle schubben vlogen in de rondte en zowel Anita als ik zaten onder en dus snel douchen na die opnames.
In de middag was er dan het gesprek/interview met Anita, waarbij me werd verteld dat Maryline, mijn vriendinnetje van vroeger, later in de middag zou arriveren. Ook zij had nog een interview voor we werden herenigd.
Rond een uur of 6 was het dan zover. Of ik met Anita wilde meelopen richting de Tour d'Amour caravan. Nu spreek ik goed engels en verstaanbaar frans (al zeg ik het zelf), maar bij het zien van Maryline, die in mijn ogen nauwelijks veranderd was in de afgelopen 26 jaar, was ik accuut al mijn talen kwijt. Sprakeloos heet dat, geloof ik.
Na de ontmoeting kregen we gelukkig de ruimte om bij te kletsen en hebben we voor een deel ons leven gedeeld. Heel bijzonder was, dat zij vrijwel een kopie van mijn leven en vice versa heeft geleeft.
Het diner die avond was wel heel bijzonder met 5 jonge Corsicaanse mannen die in hun eigen taal oude eiland liederen zongen, vrijwel a capella en Maryline aan mijn zij.

De dinsdag was een dag van nog wat laatste opnamen voor het programma, zoals een ritje met de kever-cabrio, met Anita achter het stuur en de caravan erachter. Ook Maryline mocht nog even mee voor reis opnamen. Tenslotte een gesprek/interview over wat ik had gevonden van het hele gebeuren en de hereniging in het bijzonder. Ik vermeld maar niets, dat is vast allemaal te zien op TV.
Ook was er heel veel tijd om samen helemaal bij te kletsen en foto's van ons huidige leven aan elkaar te laten zien.
Ook deze dag werd afgesloten met een heerlijk diner bij de caravan, vrijwel op het strand en een dansfeest als afloop.

Op woensdag was het voorbij. Wij (het Memories team en de Nederlandse kandidaten) moesten al om half 8 vertrekken en Maryline mocht uitslapen tot half 11. Ze was er echter wel bij om afscheid te nemen en nog even van een laatste ontbijt samen te genieten.
En toen... afscheid en weer naar huis. Dit keer met een vlucht van Corsica naar Nice en na net geen 2 uur wachten de vlucht naar huis, waar mijn lieve Rachel al vol ongeduld op me wachtte.

Het was een avontuur om nooit meer te vergeten en waar ik enorm van heb genoten.
Ik wil dan ook het hele KRO team via deze weg ook nog complimenteren. Het was perfect georganiseerd.