We zijn pas 50.

Ik heb net een kaart bij vrienden wezen brengen. Op de voorkant een foto van een mooie bloem en verder alleen het woord "Sterkte". Binnenin heeft mijn vrouw een stukje geschreven.
De kaart is voor A. en zijn gezin.
Ik doe dat zelden, iemand een kaart sturen, maar na het mailtje van A's vrouw vanmorgen en het feit dat zij wel heel erg veel kaarten en kaartjes rondstuurt, vond ik dat ik dit moest doen.

A. ligt in het ziekenhuis en zal mogelijk nog verplaatst moeten worden naar een geavanceerder ziekenhuis, omdat het helemaal niet goed gaat.
Ik ken A. al vanaf de kleuterschool. Hij is maar 16 dagen jonger dan mij. Samen hebben we de lagere school doorlopen en ook zaten we op dezelfde middelbare school. We zaten op dezelfde sportvereniging en vaak ook in hetzelfde team. We zijn nu allebei 50 jaar.
De laatste keer dat we elkaar gesproken hebben, was op de verjaardag van onze oudste zoon. A. en zijn vrouw kwamen onverwacht, wat later op de avond, samen langs. Het ging niet goed met hem, toen al niet. Hij liet zich zelfs ontvallen dat hij eigenlijk geen zin meer in het leven had.

Dat verbaasde mij niet, maar het kwam wel hard aan.
A. heeft rond zijn 25e te horen gekregen dat hij manisch depressief is. Dat noemt men ook wel een bipolaire stoornis. Hij was tot dan toe politieagent, maar dat kon dus niet meer. Sinds die tijd zit hij thuis of in een inrichting. Hij heeft zich namelijk heel vaak in een psychiatrische instelling laten opnemen, soms voor een hele lange tijd.
En nu is hij ziek. Hij heeft erge koorts en wordt in leven gehouden met infuus en wat al niet meer nodig is. Voor zover de mail berichtte, lijkt hij in een licht coma te liggen, want reageren op de omgeving doet hij vrijwel niet meer.

Ik kon geen "Beterschap" kaart kopen. In dit geval moest het "Sterkte" zijn.

Gewoon lekker doorrijden tijdens voetbal

Gistermiddag hadden wij een afspraak bij onze vrienden in Sassenheim. Hij is pedicure en zij schoonheidsspecialiste. Wij hadden een afspraak voor een volledige voetbehandeling, knippen, massage en ikzelf ook nog een Detox behandeling.
Die afspraak was al weken tevoren gemaakt en daar wij geen tot zeer weinig interesse hebben in voetbal was het dus puur toeval dat wij gistermiddag, tijdens de WK wedstrijd Nederland - Japan, ons op weg begaven naar Sassenheim.
Het was stil op de weg, niet een beetje stil, maar echt heel erg stil.
Ik heb dus maar even een filmpje geschoten van dit zeldzame voorval.

De A4 tussen Delft en Leiden op zaterdagmiddag 19 juni 2010.
Het filmpje is hier te vinden.

Een onvergetelijke ervaring

Ik moest er even van bekomen, vandaar dat ik nu pas blog over mijn ervaringen van het vorige weekend.
Ik ben meegeweest met het KRO Memories team naar Corsica om daar mijn jeugdliefde/vriendin te ontmoeten.
Ik ga hier natuurlijk niet alles verklappen. Het is allemaal te zien op 16 augustus aanstaande.
We vlogen op zaterdag 29 mei van Schiphol naar Nice, alwaar we na een lunch aan boord gingen van een Ferry naar Corsica. Aan boord werden de eerste TV opnamen gemaakt. De aankomst op het eiland was bijna sprookjesachtig. Terwijl de Ferry de laatste meters voer ging de zon onder aan een wolkloze hemel.
Na een autorit van nog eens 2 uur kwamen we aan in Tizarro, een havenplaatsje met een klein haventje, een twintigtal huizen en een hotel aan een schitterende baai.

Op zondag werd eerst Greet herenigd met haar vriendje van vroeger. Dat gebeurde in Sartene op de markt. Later in de middag werd ook Nelly herenigd met haar ex-man. Intussen moest ik me maar zien te vermaken. Pas tegen de avond moest ik met een cameraman, geluidsman en regisseuse mee. Ik moest voor de maandagochtend een vissersboot regelen, zodat ik zou kunnen gaan vissen.
Na een ongelukkige struikelpartij lukte dat uiteindelijk toch en dus was de afspraak dat ik de volgende morgen tussen 6 en half 7 aan boord zou gaan op een Zodiac.
Omdat ik zo vroeg uit de veren moest op maandag, heb ik het zondagavond niet te laat gemaakt.

Op maandag dus heel vroeg wakker en een beetje ontbijten met de cameraploeg.
Om mooie plaatjes te maken een paar keer aan boord stappen en weer terug op de kade en uiteindelijk toch met de boot de haven uit. Nu had het behoorlijk gewaaid in de voorgaande dagen en ook die maandag stond er nogal veel wind dus echt ver zee op was niet mogelijk. We hebben wel echt gevist, maar dan wel nog in de beschutting van de baai. Intussen een leuk gesprek gehad met Jean-Pierre, de vriendelijke Corsicaanse visser. Ik kan alleen maar hopen dat hij me ook echt verstaan heeft. Natuurlijk hebben we niets gevangen en dat was dus ook de boodschap die ik mocht overbrengen aan Anita Witzier, die ons stond op te wachten bij terugkomst in de haven.
Dan zou zij wel zorgen voor verse vis, was het antwoord.

Later die ochtend werd inderdaad heel verse vis aangeleverd en mocht ik onder toezicht van de camera laten zien dat ik wel een visje kon schoonmaken en ontschubben. Dat laatste was wel hilarisch met de wind die toch redelijk hard was. Alle schubben vlogen in de rondte en zowel Anita als ik zaten onder en dus snel douchen na die opnames.
In de middag was er dan het gesprek/interview met Anita, waarbij me werd verteld dat Maryline, mijn vriendinnetje van vroeger, later in de middag zou arriveren. Ook zij had nog een interview voor we werden herenigd.
Rond een uur of 6 was het dan zover. Of ik met Anita wilde meelopen richting de Tour d'Amour caravan. Nu spreek ik goed engels en verstaanbaar frans (al zeg ik het zelf), maar bij het zien van Maryline, die in mijn ogen nauwelijks veranderd was in de afgelopen 26 jaar, was ik accuut al mijn talen kwijt. Sprakeloos heet dat, geloof ik.
Na de ontmoeting kregen we gelukkig de ruimte om bij te kletsen en hebben we voor een deel ons leven gedeeld. Heel bijzonder was, dat zij vrijwel een kopie van mijn leven en vice versa heeft geleeft.
Het diner die avond was wel heel bijzonder met 5 jonge Corsicaanse mannen die in hun eigen taal oude eiland liederen zongen, vrijwel a capella en Maryline aan mijn zij.

De dinsdag was een dag van nog wat laatste opnamen voor het programma, zoals een ritje met de kever-cabrio, met Anita achter het stuur en de caravan erachter. Ook Maryline mocht nog even mee voor reis opnamen. Tenslotte een gesprek/interview over wat ik had gevonden van het hele gebeuren en de hereniging in het bijzonder. Ik vermeld maar niets, dat is vast allemaal te zien op TV.
Ook was er heel veel tijd om samen helemaal bij te kletsen en foto's van ons huidige leven aan elkaar te laten zien.
Ook deze dag werd afgesloten met een heerlijk diner bij de caravan, vrijwel op het strand en een dansfeest als afloop.

Op woensdag was het voorbij. Wij (het Memories team en de Nederlandse kandidaten) moesten al om half 8 vertrekken en Maryline mocht uitslapen tot half 11. Ze was er echter wel bij om afscheid te nemen en nog even van een laatste ontbijt samen te genieten.
En toen... afscheid en weer naar huis. Dit keer met een vlucht van Corsica naar Nice en na net geen 2 uur wachten de vlucht naar huis, waar mijn lieve Rachel al vol ongeduld op me wachtte.

Het was een avontuur om nooit meer te vergeten en waar ik enorm van heb genoten.
Ik wil dan ook het hele KRO team via deze weg ook nog complimenteren. Het was perfect georganiseerd.

Pen en nieuwe inkt - een aanrader

Ik heb deze week de verhalenbundel 'Pen en nieuwe inkt' van schrijver Kasra Parsi gelezen en wil via deze blog anderen attenderen op dit boek.
Kasra is politiek vluchteling, afkomstig uit Iran en heeft zich de Nederlandse taal eerst eigen moeten maken voor hij een boek kon schrijven in onze taal. Dat op zich is al een prestatie. Maar als je dan zijn verhalen leest, heeft hij zichzelf ook geleerd de woorden en zinnen zo te kiezen dat, wat hem overkomt ook rechtstreeks op je netvlies lijkt te komen.
Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat hij bezig is met een tweede boek.
Daar kijk ik nu al naar uit.

Het boek is oa via FreeMusketeers te bestellen.

Weer even terug in mijn oude baan

Al ben ik in hart en nieren een wetenschapper, toch heb ik in de periode 2000-2004 een uitstapje gemaakt en ben ik webmaster geweest van het bedrijf waar ik intussen al meer dan 25 jaar voor werk.
Het was met name, omdat ik in die tijd al behoorlijk aktief was op het web en ook een eigen site had. Ook het feit dat ik me met computers en communicatie bezig hield, was een voordeel, dus was het niet eens zo dat ik moest solliciteren, ik werd eigenlijk gevraagd om 'eens langs te komen'.
Uiteindelijk bleek het bouwen en onderhouden van de ook gewenste intranet site, meer werk, dan het werk aan de externe website en het was een heel leuke periode.
Als echter een site eenmaal gebouwd is, wordt het veelal een beetje saai. Natuurlijk is het leuk om de content van een site bij te houden, maar erg veel uitdaging zat daar niet meer in en dus ben ik teruggegaan naar de R&D afdeling van het bedrijf.
Sinds die tijd heb ik niet veel meer gedaan aan het bouwen van websites, met uitzondering van een website voor de Pizzeria van vrienden van ons. Ik zal daar nu even geen extra reclame voor maken, want ze hebben het tegenwoordig zo druk, dat ze niet op nog meer klanten zitten te wachten.
En nu...
Heb ik dus toch weer een site gebouwd. Geen high-tech site, maar een rustige, eenvoudig opgezette site voor mijn echtgenote, die schrijft en waar ik ook heel trots op ben.
De site is hier te vinden.

Het was heel leuk om weer te doen en ik zal hem zo goed mogelijk bijhouden, al kan Rachel dat gelukkig zelf ook als het echt nodig is.

De schrik van mijn leven

Ik zit me af te vragen of het voorval wat ik nu wil beschrijven ook mijn allerergste schrik van mijn leven is geweest of de eerste, die heel veel invloed heeft gehad op de rest van mijn leven. Ik denk het laatste.

Ik ben opgegroeid tussen de kassen van Het Westland, soms ook wel aangeduid als De Glazen Stad. Mijn opa was tuinder, mijn vader was tuinder en ook al onze buren waren tuinders. Wij woonden niet op het tuindersbedrijf zelf, omdat daar opa en oma hun huis hadden. Wij woonden in een redelijk klein arbeidershuisje, dat zo ongeveer een kilometer van de tuinderij af lag.
Tot mijn zesde jaar was het voor mij verboden om van huis naar de tuinderij van mijn vader en opa te lopen, maar nadat ik mijn eerste stappen had gezet op de leerweg en ook zelfstandig naar de lagere school mocht lopen, werd dat verbod opgeheven. Op zich was dat niet vreemd, daar de school min of meer grensde aan de kassen van mijn familie.

Tot mijn zesde jaar speelde ik dus met mijn buurvriendjes in de buurt van ons huis. Als het weer het enigszins toeliet, waren wij buiten te vinden en waren wij eigenlijk altijd bezig met het bouwen van een eigen hut, ons rovershol of welke andere benaming we daar ook aan gaven.
Bouwmateriaal was altijd ruim te vinden tussen de kassen. Oude pallets, houten platen, balken, wij wisten ze te vinden en met een zak spijkers in de ene hand en een oude hamer van pa in de andere, wisten we de mooiste creaties te maken. Soms ook wel wat knullig, zoals die ene hut waar we bijna een meter diep hadden gegraven en we er, na een fikse regenbui achterkwamen dat we wellicht hadden moeten denken aan een of andere vorm van drainage.
Als een hut dan eenmaal af was en ingericht met oude vloerkleden en wat we al niet meer aan bruikbaars konden vinden kwam het leukste. We gingen er wonen.
En dus moest er ook gegeten worden. Alle bouwers togen naar huis om te bedelen om flessen drinken en lekkers. Dat was natuurlijk nooit genoeg, want hard zwoegende jochies van zes kunnen wel blijven eten. Maar daar hadden wij heel weinig moeite mee.

Als de supermarkt "Moeders voorraadkast" geen lekkers meer kon (zeg maar wilde) leveren gingen we, als echte rovers, op pad en wisten we precies waar we de voorraadkast mee konden vullen.
Bij tuinder Vis stonden pruimenbomen, met echt de lekkerste pruimen. Ook had hij druiven staan, die natuurlijk ook best lekker zijn, zelfs al zijn ze nog niet helemaal rijp. Buurman Voogd teelde tomaten en bij de tuinderij van Poortman kon je verse sperzieboontjes vinden. Koken was echt niet nodig, rauwe bonen en zo zijn net zo lekker. Het was altijd een feest als, in het najaar de bomen in het boomgaardje van buurman Vlielander ruim gevuld waren met appels en peren. Pas veel later heb ik ontdekt dat het stoofperen waren, maar voor ons waren het toen harde handperen.
Mochten we deze strooptochten wel uitvoeren? Werden we nooit betrapt? Ja en nee. Natuurlijk deed de eigenaar van het lekkers dat we ons toeëigenden wel eens boos, maar veelal werden we geholpen door het daar werkende personeel. Het was een heerlijke tijd en mijn moeder verbaasde zich regelmatig over het feit, dat ik weinig eetlust had tijdens het avondeten.
En toen werd ik dus zes en werd plots de wereld veel groter. Naast de 5 of 6 tuinderijen rond ons huis lag plotseling het hele Honderdland voor ons open.

Het was op een warme dag tegen het einde van de vakantie, toen ik samen met één van mijn vriendjes weer eens op rooftocht was geweest. De buurman van mijn vaders tuinderij teelde komkommers en dat was nou net wat echt lekker was op zo'n warme dag. We waren van huis eerst naar de kassen van mijn vader gelopen en daar een voorraadje tomaten opgehaald, met toestemming van opa. Vandaar waren we naar de achterkant van de kas van de buurman gegaan, waar een tweetal gebroken ruiten ons toegang verleende tot de komkommerkas. Nu waren we niet uit op een grote buit, dus plukten we netjes een mooie grote komkommer per persoon en togen we weer naar huis, onderwijl de komkommer verorberend.

We slenterden langs de vliet waar een baggerschuit voer, tot de rand gevuld met bagger. Toen wij onze laatste hap namen van de komkommer en met het stompje in onze handen liepen, waren we net ter hoogte van die schuit. We keken elkaar aan en zonder iets te zeggen besloten we dat die stomp komkommer bij de bagger moest horen. Dan was er ook geen bewijs meer. We wierpen dus tegelijkertijd ons restje komkommer weg en op het moment dat de restjes in de zwarte drab verdwenen, voelden we een hand als een bankschroef in onze nek en een zware mannenstem die zei: "Zo, en zal ik jullie daar eens achteraan gooien?"
Mijn hart sloeg een paar slagen over, mijn benen knikten oncontroleerbaar en toen de man ons weer losliet, kon ik niet eens direct wegrennen.
De man stond achter ons te lachen en wij zijn toen hard weggerend, naar huis, waar we niets van dit voorval hebben verteld.

Sinds die dag heb ik moeite om iets zomaar op straat te gooien, want je weet nooit wie er achter je staat.

Twitter en de Huisartswachtkamer van vroeger

Ik was een jaar of zeven denk ik toen ik met enige regelmaat naar de dokter werd gestuurd. IK was niet ziek.
Nee, mijn moeder had een hartkwaal en redelijk zwaar trombose en moest heel regelmatig op controle bij onze huisarts.
Dat was dus voor de tijd dat we vooraf de assistente belden en wisten wanneer we langs moesten komen. Het was nog ouderwets: wie het eerst komt is als eerste aan de beurt.
Dus werd ik steevast weggestuurd om een uur of half acht met de instructie: "Goed vragen wie er voor jou is binnengekomen, dan weet mamma wanneer zij aan de beurt is. Ik ben echt op tijd zodat jij nog naar school kan lopen."
In de tijd dat ik zat te wachten kon mijn moeder mijn drie jaar jongere zusje aankleden en naar de kleuterschool brengen. Ze was ook altijd netjes op tijd, zodat ik haar kon melden: "Die meneer/mevrouw was voor mij," waarna ik, na een verlegen kusje, snel naar school rende.
Aan die wachtkamerbezoekjes heb ik nog steeds herinneringen, die nu, nu ik af en toe ook wat twitter (1081 tweets intussen), toch weer levendig voor me zie.

"Wist je al dat .. dood is?"
"Ja, en die dochter van .. is zwanger, ze is nog niet eens getrouwd. Schande en zo erg voor haar moeder ook. Hun oudste was ook al een moetje. Zal wel in de familie zitten."
"Hallo tante ... hoe is het nu met u? Deze lieve jongen wil vast wel opstaan, zodat u kan gaan zitten."
"De drogist heeft nu ook telefoon, wist je dat al?"
"De vrouw van .. heeft alles weg laten halen, wist je dat al?" Er werd dan wel even naar mij gekeken, opdat de ander geen details vertelde, die nog niet voor kinderoren bestemd waren.
".. moet zijn bedrijf verkopen, logisch als je alles wat je verdient, opzuipt."
"Dat jongste kind van .. is niet goed. Die zal wel in een inrichting belanden."

Later die dag vroeg ik aan mijn ouders wat een inrichting is en besloot een goed kind te blijven, want daar wilde ik niet heen.

Persvrijheid en Recht op informatie

Ik volg met gepaste interesse de discussie die is ontstaan over het bericht in de Telegraaf nadat zij met het overlevende kind hadden gebeld in Tripoli.
Met name op Twitter wordt hard geroepen over opzeggen van je abonnement (wij hebben GEEN krant en kopen ook geen losse exemplaren) en het aanpakken van dergelijk verwerpelijk journalistiek gedrag.
Ik persoonlijk keur een dergelijke aktie resoluut af en heb zelfs bewust het artikel niet willen lezen. Toch raakt dit wel het media probleem waar wij in de huidige maatschappij mee worstelen(en ik heb enkele andere blogs gezien met vergelijkbare verhalen).
Gezien de enorme populariteit van media als Twitter en Facebook en andere middelen waarmee wij elkaar over van alles en nogwat zo snel mogelijk willen informeren, is er dus in onze maatschappij een behoefte aan informatie en dan ook gelijk snel en als het kan ook volledig. Daarnaast heeft openheid gezorgt voor een persvrijheid die heel ver gaat.
Zijn er dan geen regels? Nee, niet echt, als het gaat over verslag doen van gebeurtenissen. Een overheid kan hoogstens (zoals nu ook gebeurd is) een verzoek doen op terughoudenheid. Doet een krant/TV-programma/etc dat niet, zijn er geen sancties mogelijk. Zou dat wel zo zijn, gaat gelijk iedereen op zijn achterste benen staan over het feit dat er censuur opgelegd wordt.

Ik heb geen oplossing, maar ik beslis nog wel zelf wat ik wil lezen en wat niet.

Het Ravijn - Indrukwekkende film

We hebben net gekeken naar de indrukwekkende Nederlandse film: Het ravijn, naar het gelijknamige autobiografische boek van Max Pam.
Een film/verhaal als dit geeft je heel veel stof tot nadenken.
Hoe zou ik reageren?
Wat zou ik van mijn partner verwachten?
Kan je van je partner loyaliteit verwachten als je verandert, een ander persoon wordt?
Zou ik gaan vechten?
Waar ligt mijn grens?
Geef ik 'het leven' op als ik bepaalde beperkingen krijg door een ongeval/lichamelijke aandoening?
Net als in de film van Ria Bremer over Sam, de jongen die niet stierf, lijkt één ding essentieël: communicatie.

Ik hoop te kunnen blijven communiceren, tot de dood mij dat onmogelijk maakt.

Mijn Enschede - mooie documentaire

Was het haast?
Was het de drang van justitie om snel resultaten te boeken?
Was het toch het wegmoffelen van fouten van overheden?

Of we het ooit te weten komen, weet ik niet.

Wel denk ik, dat we niet weten wat er gebeurd is omdat er om onduidelijke redenen een belabberd onderzoek is uitgevoerd.
Wie is daar schuldig aan? Dus ik vraag me niet eens echt af of er een schuldige aangewezen moet worden over het veroorzaken van de ramp, maar ik zoek eerder een schuldige of een reden voor het slechte onderzoek.

Gelukkig wordt het onderzoek heropend en wel met mensen die tot nog toe niet aan deze ramp hebben gewerkt.

We wachten af....

Familiebezoek

Na het overlijden van mijn schoonvader in november vorig jaar, heeft mijn vrouw ineens een heleboel nieuwe familie. Nu lijkt dat vreemd, maar om dat uit te leggen is een blog niet toereikend.
Laat ik volstaan met het gegeven dat haar neef en zijn vrouw vandaag ons voor het eerst zijn wezen bezoeken.
Hij is al 53 en mijn vrouw nog geen 40 en toch hebben we elkaar pas 3 keer in ons leven gezien, althans, wij hen.
Vandaag werd duidelijk, ook na het bekijken van de baby-foto's van mijn vrouw, dat haar neef haar heel lang geleden toch al eens had gezien, als baby.

En dan bijna 40 jaar niets.

Voor mij heel erg leuk om te zien dat er zoveel overeenkomsten zijn tussen echte familieleden, ook al zijn ze zo onafhankelijk van elkaar opgegroeid.