Twitter en de Huisartswachtkamer van vroeger

Ik was een jaar of zeven denk ik toen ik met enige regelmaat naar de dokter werd gestuurd. IK was niet ziek.
Nee, mijn moeder had een hartkwaal en redelijk zwaar trombose en moest heel regelmatig op controle bij onze huisarts.
Dat was dus voor de tijd dat we vooraf de assistente belden en wisten wanneer we langs moesten komen. Het was nog ouderwets: wie het eerst komt is als eerste aan de beurt.
Dus werd ik steevast weggestuurd om een uur of half acht met de instructie: "Goed vragen wie er voor jou is binnengekomen, dan weet mamma wanneer zij aan de beurt is. Ik ben echt op tijd zodat jij nog naar school kan lopen."
In de tijd dat ik zat te wachten kon mijn moeder mijn drie jaar jongere zusje aankleden en naar de kleuterschool brengen. Ze was ook altijd netjes op tijd, zodat ik haar kon melden: "Die meneer/mevrouw was voor mij," waarna ik, na een verlegen kusje, snel naar school rende.
Aan die wachtkamerbezoekjes heb ik nog steeds herinneringen, die nu, nu ik af en toe ook wat twitter (1081 tweets intussen), toch weer levendig voor me zie.

"Wist je al dat .. dood is?"
"Ja, en die dochter van .. is zwanger, ze is nog niet eens getrouwd. Schande en zo erg voor haar moeder ook. Hun oudste was ook al een moetje. Zal wel in de familie zitten."
"Hallo tante ... hoe is het nu met u? Deze lieve jongen wil vast wel opstaan, zodat u kan gaan zitten."
"De drogist heeft nu ook telefoon, wist je dat al?"
"De vrouw van .. heeft alles weg laten halen, wist je dat al?" Er werd dan wel even naar mij gekeken, opdat de ander geen details vertelde, die nog niet voor kinderoren bestemd waren.
".. moet zijn bedrijf verkopen, logisch als je alles wat je verdient, opzuipt."
"Dat jongste kind van .. is niet goed. Die zal wel in een inrichting belanden."

Later die dag vroeg ik aan mijn ouders wat een inrichting is en besloot een goed kind te blijven, want daar wilde ik niet heen.